W dniu dzisiejszym Izba Cywilna Sądu Najwyższego po raz kolejny odroczyła termin podjęcia uchwały w sprawie pytań skierowanych do rozpatrzenia przez Pierwszą Prezes Sądu Najwyższego dotyczących kredytów frankowych. Tym razem nie został wskazany termin kolejnego posiedzenia Sądu Najwyższego.
Zgodnie z informacją przekazaną mediom przez rzecznika Sądu Najwyższego, Sąd zwrócił się o dodatkowe opinie w sprawie kredytów walutowych do następujących instytucji: Narodowego Banku Polskiego, Komisji Nadzoru Finansowego, Rzecznika Finansowego, Rzecznika Praw Obywatelskich i Rzecznika Praw Dziecka.
Przypomnijmy, że to już trzeci raz kiedy Sąd Najwyższy odracza termin podjęcia uchwały w tej kluczowej dla „frankowiczów” sprawie.
Przedmiotowe posiedzenie zostało zwołano w związku z następującymi pytaniami prawnymi, jakie skierowała w dniu 29 stycznia 2021 r. do rozstrzygnięcia przez skład całej Izby Cywilnej Sądu Najwyższego Pierwsza Prezes Sądu Najwyższego Małgorzata Manowska:
1. Czy w razie uznania, że postanowienie umowy kredytu indeksowanego lub denominowanego odnoszące się do sposobu określania kursu waluty obcej stanowi niedozwolone postanowienie umowne i nie wiąże konsumenta, możliwe jest przyjęcie, że miejsce tego postanowienia zajmuje inny sposób określenia kursu waluty obcej wynikający z przepisów prawa lub zwyczajów?
W razie odpowiedzi przeczącej na powyższe pytanie:
2. Czy w razie niemożliwości ustalenia wiążącego strony kursu waluty obcej w umowie kredytu indeksowanego do takiej waluty umowa może wiązać strony w pozostałym zakresie?
3. Czy w razie niemożliwości ustalenia wiążącego strony kursu waluty obcej w umowie kredytu denominowanego w walucie obcej umowa ta może wiązać strony w pozostałym zakresie?
Niezależnie od treści odpowiedzi na pytania 1-3:
4. Czy w przypadku nieważności lub bezskuteczności umowy kredytowej, w wykonaniu której bank wypłacił kredytobiorcy całość lub część kwoty kredytu, a kredytobiorca dokonywał spłat kredytu, powstają odrębne roszczenia z tytułu nienależnego świadczenia na rzecz każdej ze stron, czy też powstaje jedynie jedno roszczenie, równe różnicy spełnionych świadczeń, na rzecz tej strony, której łączne świadczenie miało wyższą wysokość?
5. Czy w przypadku nieważności lub bezskuteczności umowy kredytowej z powodu niedozwolonego charakteru niektórych jej postanowień, bieg przedawnienia roszczenia banku o zwrot kwot wypłaconych z tytułu kredytu rozpoczyna się od chwili ich wypłaty?
6. Czy, jeżeli w przypadku nieważności lub bezskuteczności umowy kredytowej którejkolwiek ze stron przysługuje roszczenie o zwrot świadczenia spełnionego w wykonaniu takiej umowy, strona ta może również żądać wynagrodzenia z tytułu korzystania z jej środków pieniężnych przez drugą stronę?
Odpowiedzi na przedmiotowe pytania są niezwykle ważne dla rozstrzygnięcia tzw. spraw frankowych, gdyż zasadniczo powinny doprowadzić do ukształtowania się jednolitej praktyki sądów powszechnych w tym zakresie. A kto wie, być może rozstrzygnięcie Sądu Najwyższego skłoni banki do zawierania ugód z frankowiczami i tym samym pomoże rozwiązać istniejący od wielu lat problem wynikający z nie zawsze uczciwych praktyk banków.
Niestety, na to rozstrzygnięcie przyjdzie nam jeszcze chwilę poczekać.